Nasz Patron i historia szkoły

 Wincenty Witos urodził się 21 stycznia 1874 roku w przysiółku pańszczyźnianym noszącym nazwę Dwudniaki we wsi Wierzchosławice w powiecie tarnowskim (ówczesny zabór austriacki).
Był pierwszym z trzech synów Katarzyny i Wojciecha. Najmłodszy z braci – Jan, zmarł będąc dzieckiem, a drugi – Andrzej poświęcił się pracy na roli. W rodzinnym domu  Witosa panowała bieda, gdyż cały majątek rodziców składał się z dwóch morgów lichego gruntu i połowy chałupy.
Gdy Wincenty skończył dziesięć lat  został  posłany na naukę  do miejscowej szkoły, do której uczęszczał w ciągu czterech zim. Dalsze jego kształcenie odbywało się drogą samouctwa, pod okiem kierownika szkoły, Franciszka Marca. Kiedy na wsi pojawiły się pierwsze numery "Przyjaciela Ludu", wydawanego we Lwowie przez Bolesława Wysłoucha - Witos został stałym jego czytelnikiem, a niebawem także i korespondentem. Związał się w ten sposób z rodzącym się na polskiej wsi ruchem ludowym. W młodości pracował wraz z ojcem jako drwal w okolicznych lasach księcia Sanguszki.
           Działalność społeczną i polityczną rozpoczął w rodzinnej wsi i w powiecie tarnowskim.
W 1905 r. został członkiem Rady Powiatowej. W 1907 r. został wybrany na zastępcę do austriackiej Rady Państwa. W następnym 1908 roku był już posłem do sejmu galicyjskiego i wójtem Wierzchosławic. Trzy lata później, w 1911 r. wybrano go na posła do parlamentu austriackiego. Równolegle wzrosło znaczenie Wincentego Witosa w ruchu ludowym. W 1895 r. przystąpił do  Stronnictwa Ludowego, w 1903 r. wszedł w skład jego Rady Naczelnej. W 1913 r. Witos został wiceprezesem powstałego wówczas PSL "Piast", a w parę lat później jego prezesem. Witos zdobywając coraz to wyższe stopnie kariery politycznej nie zerwał związków z rodzinną.
          W okresie  I  wojny  światowej  prowadził  ożywioną  działalność  polityczną  w polskich organizacjach niepodległościowych
 i narodowych. W pierwszych dniach niepodległości  stanął na czele Polskiej Komisji Likwidacyjnej. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, w pierwszych wyborach do Sejmu Ustawodawczego w 1919 roku, został wybrany posłem, obejmując przewodnictwo Klubu Poselskiego PSL "Piast". W latach demokracji parlamentarnej W. Witos  trzykrotnie piastował funkcję premiera Polski. W okresie rządów Witosa uchwalona została w dniu 17 marca 1921 r. Konstytucja, zwana marcową, która zakończyła proces zmagań o kształt ustrojowy II Rzeczypospolitej. Zawarcie traktatu ryskiego z Rosją Radziecką, kończącego wojnę na wschodzie, przeprowadzenie plebiscytu na Śląsku i uchwalenie konstytucji, to najważniejsze osiągnięcia pierwszego gabinetu Witosa. Po zamachu majowym Witos skoncentrował się na działalności w PSL "Piast". 
         Był przeciwny rządom sanacji i współtwórcą Centrolewu (1929). Więziony  w Brześciu nad Bugiem i sądzony w procesie brzeskim, otrzymał wyrok 1,5 roku więzienia, co zdecydowało o jego wyjeździe na emigrację do Czechosłowacji (1933-1939). Mimo to pozostawał członkiem władz Stronnictwa Ludowego: 1931-1935 przewodniczącym Rady Naczelnej, 1935-1939 prezesem Naczelnego Komitetu Wykonawczego. Współpracował z emigracyjnym ugrupowaniem antysanacyjnym Front Morges  (1936).
W marcu 1939 powrócił do kraju, we wrześniu 1939 został  uwięziony przez Niemców i był nakłaniany do utworzenia rządu  kolaboracyjnego, odrzucił  propozycję.  Zwolniony z więzienia w 1941, przebywał w areszcie domowym pod stałym nadzorem gestapo. W 1945 został  wybrany na prezydenta Krajowej Rady Narodowej, jednak nie podjął obowiązków. Nie skorzystał  także z  zaproszenia  do  wzięcia udziału  w rozmowach moskiewskich
w sprawie utworzenia Tymczasowego Rządu Jedności Narodowej. Od sierpnia 1945  był prezesem PSL. W tym czasie stan zdrowia Witosa uległ znacznemu pogorszeniu. 15 sierpnia 1945 trafił do szpitala Ojców Bonifratrów w Krakowie.  Zmarł 31 października 1945.
         Ostatnią, wielotysięczną manifestacją na cześć Witosa, w rodzinnych Wierzchosławicach, był jego pogrzeb. W ostatniej drodze Witosa do rodzinnych Wierzchosławic towarzyszył kondukt wielokilometrowej długości. Zgodnie ze swą wolą spoczął na miejscowym cmentarzu w Wierzchosławicach. 

 źródło: Towarzystwo Przyjaciół Muzeum Wincentego Witosa

 

Historia szkoły 

          Najstarsze wzmianki o wsi Kietlin pochodzą z ksiąg parafialnych Radomska. Wieś Kietlin położna na wschód od Radomska na trasie Przedbórz - Końskie nad potokiem Olesia była wsią szlachecką z rodziny Kietlińskich. Wieś Kietlin wymienia się w 1521 roku Jan Łaski jako jedną z wsi należących do parafii Radomsko. Losy wsi i życie jej mieszkańców często wiązało się z historią  Radomska, które w najdawniejszych czasach było ośrodkiem rolniczo - rzemieślniczo - przemysłowym. W okresie zaborów Polski Kietlin podzielił losy Radomska wchodząc w skład ziem zaboru rosyjskiego. Przeprowadzenie linii kolejowej warszawsko - wiedeńskiej w 1846 roku przez Radomsko również odczuła ludność Kielina. Rozwój przemysłu spowodował, że Kielin stawał się zapleczem rolniczym miasta.

LATA 1911 -1938

       W warunkach niewoli politycznej i narodowej zaborców zmierzających do utrzymania ciemnoty i zacofania kulturalnego w społeczeństwie polskim , ludność Kietlina pozostawała z dala od centrów oświatowych. W tych trudnych czasach przed uzyskaniem niepodległości tylko nieliczni mogli zdobywać wykształcenie w szkołach w Radomsku. Wśród nich na szczególna uwagę zasługują synowie Józefa Chrzanowskiego - Jan i Władysław Chrzanowscy. Uczyli oni w domach prywatnych młodszych kolegów podstaw wiedzy. Pierwszy z nich - prof. Jan Chrzanowski  http://pthrad.ayz.pl/wp-content/uploads/2017/10/S%C5%82ownik2017.pdf  pochowany jest na cmentarzu parafialnym w Kietlinie, drugi - ksiądz Władysław Chrzanowski zmarł wcześniej przed 1939r  . http://www.jezewski.ostrowiec.pttk.pl/w-adys-aw-chrzanowski.html     
           Pragnienie tych najmłodszych, chętnych do nauki uczniów spełniło się dopiero w 1911 roku. Wtedy to prawdopodobnie wybudowano pierwszy budynek drewniany szkoły, który składał się z 2 izb lekcyjnych i mieszkania dla nauczyciela.
Do szkoły w Kietlinie uczęszczały dzieci z Kietlina, Kolonii Kietlin, Florentynowa, Konradowa, Elżbietowa i Płoszowa. W latach 1919- 1923 część dzieci z Florentynowa, z powodu znacznej odległości od szkoły w  Kietlinie,  zaczęły  się  uczyć  we  Florentynowie.  Gdy  kierownikiem  szkoły
 w Kietlinie został W. Studziński zlikwidowano oddział we Florentynowie - połączono sprzęt szkolny i podniesiono stopień organizacyjny szkoły. W  latach  1924 - 1933  w szkole uczyło   4 nauczycieli, a szkołę ukończyło 71 uczniów. Od  1925 r.  systematycznie  wzrastała  liczba uczniów absolwentów i  nauczycieli.  W zachowanych dokumentach szkoły z XII 1925 roku widnieje nazwa - Publiczna Szkoła Powszechna w Kietlinie, gmina Dmenin, poczta Radomsko. Szkoła posiadała wówczas :

1) trzy izby lekcyjne o powierzchni 130, 5m²   
2) jedno mieszkanie dla nauczycieli ( składające się z 3 izb)
3) 1.1 ha gruntów dla nauczycieli, 
4) język nauczania - język polski
5) Kierownik szkoły - W. Studziński 
6) trzech nauczycieli etatowych: Maria Mandatówna, Jolanta Alicja Matejska, Helena Studzińska.
7) 92 godziny lekcyjne  tygodniowo
8) zapisanych było 199 dzieci, w tym: z odległości do 1 km -121 dzieci,  od1 do 2 km 78 dzieci.

       Wzrost liczby dzieci w obwodzie zmuszał kierownictwo i mieszkańców wsi do poprawy warunków lokalowych szkoły. W wyniku tego około 1937-1938 roku zrodziła się inicjatywa budowy szkoły murowanej. Jej realizacji podjął się ówczesny wójt gminy Dmenin - Solarz Piotr. Powołano Komitet Organizacyjny Budowy, który doprowadził do wybudowania budynku jednopiętrowego na działce wydzielonej z obszaru serwitutowego wsi. Dzięki zgromadzonym społecznie  funduszom oraz dofinansowaniu przez gminę Dmenin wybudowano szkołę jednopiętrową z przeznaczeniem parteru na mieszkania dla nauczycieli.

LATA 1939 - 1945
        W roku szkolnym 1938/1939 dzieci podjęły naukę w nowym budynku szkoły. Wybuch II wojny światowej przerwał dalszą budowę...W pierwszych dniach wojny nauczyciele: Więcławek Kazimierz i Ozga Stanisław zostali powołani do wojska i ślad po nich zaginął. Po latach ich nazwiska odnaleziono wśród pomordowanych w Katyniu

 https://www.ogrodywspomnien.pl/index/showd/20689 , https://www.ogrodywspomnien.pl/index/showd/20689  

W okresie okupacji uczyli w naszej szkole: Weronika Ozga, Maria Więcławek, W. Kruszyński, H. Demus, p. Sztainberg. Uczniowie w czasie wojny uczyli się następujących przedmiotów : religia, arytmetyka z geometrią, przyroda, geografia, rysunki, zajęcia praktyczne, śpiew, ćwiczenia cielesne, język niemiecki. Z programu szkolnego usunięto historię,  a od roku szkolnego  1940/1941 geografię. W okresie okupacji hitlerowskiej szkołę ukończyło jedynie 36 uczniów. 

LATA 1945 -1985

W kolejnych latach szkołą kierowali:

1945 - 1947  Stanisław Olszewski  

1947 - 1964 Tomasz Soboń

1964 - 1977 Józef Bęben

1977 - 1985 Jerzy Kowalski 

 W styczniu 1974 roku powołano Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły, który zajął się pracami mającymi na celu remont starej części  szkoły i  budowę  nowej części  oraz  sali  gimnastycznej
z zapleczem. Po remoncie starej części szkoły w roku szkolnym 1983/1984 młodzież rozpoczęła naukę w budynku w całości oddanym do użytku. 2 maja 1985 r. dyrektor szkoły  Jerzy Kowalski złożył wniosek o nadanie szkole imienia Wincentego Witosa.      Jubileusz 75-lecia istnienia szkoły Podstawowej  zbiegł się z uroczystością nadania szkole sztandaru imienia wybitnego działacza ruchu ludowego Wincentego Witosa. Uroczystość odbyła się 18 października 1986 roku. W 2003 roku w naszej szkole utworzone zostało Publiczne Gimnazjum.

W kolejnych latach szkołą zarządzali:

1986-2001 - mgr Jerzy Stępień

2001-2014 - mgr Magdalena Ziółkowska

01.09. 2010 - 14.03.2011 - mgr Alina Woźniak ( p.o. dyrektora - powołana na czas nieobecności M. Ziółkowskiej)

od 01.09.2014 - mgr Justyna Broniszewska 

 Hymn szkoły

Pamięć historii żyje w nas,
Myśmy godnymi synami.
Tych, co polegli, by wstał kraj –
Im dzisiaj przyrzekamy.

ref. Dla naszej Ojczyzny,
żar serc, myśli lot,
I czyn na jej zew gotowy,
Młodych rąk 

Dla naszej Ojczyzny,
Tę pieśń niesie wiatr.
Czy czujesz radosny powiew,
Naszych młodych lat?